Een levensroeping

Op de vierde zondag van Pasen (zondag 21 april) is het in de Katholieke Kerk ‘Roepingenzondag’. Op deze zondag wordt wereldwijd gebeden voor roepingen tot het priesterschap, het diaconaat en het religieuze leven. Speciaal wordt er gebeden voor (jonge) mannen en vrouwen die er over nadenken om hun leven toe te wijden aan Jezus en Zijn Kerk; een keuze die zeker niet gemakkelijk is anno 2024.

Ik kan over het onderwerp ‘roeping’ een theologisch betoog houden, maar dat doe ik niet hoewel het zéker interessant is. Eenvoudig uitgelegd is een ‘roeping’, – en daarbij betrek ik het op mijzelf, – dat je je diep van binnen aangetrokken voelt om in de voetstappen van Jezus te treden, aan Hem je hele leven toe te wijden en ‘door, met en in Hem’ je leven ten dienste te stellen van zijn Kerk. Je voelt van binnen dat God een plan met jouw leven heeft. Je zou me de vraag kunnen stellen: “Leg me dat eens uit? Wat voel je dan?” Eerlijk gezegd: dat is moeilijk onder woorden te brengen. Ik vergelijk het wel eens met een verliefd stel. Waarom ben je nu juist op hém/háár verliefd geworden? Hoe kwam het dat tussen beiden de vonk oversloeg? Het had ook anders kunnen zijn. Immers, gekscherend wordt wel eens gezegd: “Geen hand vol, maar een land vol!” Je kunt zeker argumenten noemen: lief, zorgzaam, knap, etc. Maar uiteindelijk een volledig antwoord op deze vraag is niet te geven.

Enerzijds raakt God mensen in hun hart aan en roept ze om Hem na te volgen. Anderzijds is het wel zo dat de ‘geroepene’ open moet staan voor de roepstem van God en deze uiteindelijk positief zal beantwoorden. Weet, er zit geen dwang bij van Gods kant. Een ‘roeping’ is niet een momentopname, maar eigenlijk een levenslang traject met de vraag: “Wat vraagt God van mij wat ik met mijn leven doe?” Naast het feit dat een roeping ook ‘gevoed’ moet worden, denk bijvoorbeeld aan een christelijke opvoeding, zijn er ook (religieuze) mensen die voor jou een ‘christelijk voorbeeld’ zijn en die je helpen om te ontdekken wat God met jouw leven wil.

In maart jongstleden heb ik een retraite gemaakt op het priesterseminarie bij het heiligdom van de heilige Pastoor van Ars (Jean Marie Vianney * 1786  –  † 1859) in Frankrijk. Door een bezinning te maken op zijn priesterleven ontdekte ik daarin verschillende aspecten die een bron van inspiratie zijn voor mijn eigen priesterleven. Aansluitend heb ik een bezoek gebracht aan zuster Dymphna van Haaren die woonachtig was in een klooster te Lyon. Zuster Dymphna was afkomstig uit Oostelbeers en geboren op 25 april 1915. In 1933 trad zij in in het klooster van de zusters van het Cenakel te Tilburg en eind jaren veertig verhuisde zij naar Frankrijk waar zij in verschillende kloosters heeft gewoond en gewerkt. Een groot deel van haar leven droeg zij zorg voor jonge meisjes die ongewenst zwanger raakten en ving ze liefdevol op. In heel haar doen en laten merkte je dat zuster Dymphna een groot zorghart had en dat tot op hoge leeftijd.

Wij hebben altijd een bijzondere vriendschappelijke en geestelijke band met elkaar gehad. Zuster Dymphna was aanwezig op mijn priesterwijding in 2002 en tot haar 102 kwam ze nog ieder jaar met het vliegtuig of de trein op familiebezoek in Nederland. Vanaf die tijd echter begon de lichamelijke gezondheid haar steeds meer parten te spelen: het zien en horen werden slechter en ook de mobiliteit. Wanneer wij elkaar belden, gaf zij aan dat zij héél gelukkig en tevreden was. Ze zei dan: “Ik heb altijd gewerkt tot op hoge leeftijd, maar nu mijn lichaam zwakker wordt, heb ik veel meer tijd om te bidden. Daar word ik gelukkig van!” “Vroeger”, zo zei ze, “had ik als zuster vaak te weinig tijd om goed te bidden en nu heb ik alle tijd om bij de Heer te zijn. Wat is er mooier in dit leven?” Een prachtig verhaal en voorbeeld van een gelukkige zuster; een zuster die juist tot op hoge leeftijd nog steeds gestalte gaf aan haar levensroeping.

Afgelopen zondag 14 april belde een nichtje van zuster Dymphna mij op om mede te delen dat zij die ochtend was overleden in Lyon en was teruggekeerd tot haar Schepper aan wie zij ruim 91 jaar haar leven had toegewijd. Ik ben God dankbaar dat Hij zuster Dymphna op mijn levenspad heeft gebracht en dat ik haar een maand geleden heb mogen bezoeken. Een kostbare en dierbare herinnering!

Foto boven dit bericht: Kapelaan Harold van Overbeek op bezoek bij zuster Dymphna van Haaren in Lyon op 9 maart 2024.