Wachten…

Op het moment dat ik dit schrijf is het de derde zondag van de Advent: Gaudete! Verheug u! De Adventstijd is een tijd van wachten op de komst van Christus, die als een klein kindje geboren wordt. Verheug u, want we zijn al over helft van de Advent. Het wit van het licht van Kerstmis valt al door het paars van de Advent heen: roze!
Met de kleuters op weg door de kerk, langs de kerststal, kwamen we ook de Adventskrans tegen. Op de vraag of wachten fijn was, of juist niet fijn, kwam massaal het antwoord: ‘Niet fijn!’

Toch gaat de Adventstijd over geduldig zijn, over wachten op God en op wat Hij ons geeft. Wij worden gevraagd te beseffen dat het altijd de moeite waard is te wachten op wat God brengt. Maar we zijn vaak niet anders dan de kleuters: wachten is moeilijk. Soms hebben we het gevoel dat we God NU nodig hebben. We willen God in ons leven op een heldere en krachtige manier aanwezig laten zijn. Het is moeilijk geduldig te blijven. Vooral als ons leven moeilijk is, of verward, of wanneer we geweld en lijden zien in de wereld.

Echter, in al die benarde situaties nodigt God ons uit die dingen te blijven kiezen die leven geven. Om te wachten in hoop, niet in wanhoop. Wat geeft er zoal leven? Voor mij was dat het plotselinge besef dat de gemiddelde leeftijd op het priesterkoor erg gezakt was. Het waren de kleine misdienaartjes die gefascineerd waren door bijna alles wat ze zagen, en de priester en acolieten die er geduldig en liefdevol mee omgingen. Het waren de korte contacten tijdens het aanbieden van een kaarsje op de kerstmarkt. Er is een overvloed aan leven. Ik weet het zeker; Jezus komt.

Manon van den Broek